Spanning & sensatie

Nou het begon goed! Twee tuktuk-mannetjes kregen vreselijke ruzie over wie mij mee mocht nemen. Ze sleurden samen mijn backpack uit de bus en begonnen er aan te trekken, terwijl ze elkaar probeerden te meppen. Waarschijnlijk was de spanning, die ik sowieso al voelde, de reden dat ik echt buiten proporties boos werd. Ik ontplofte in een: 'Let go of my bag NOW! You are both CRAZY! And if you don't let go NOW, I will kick your ASS!!!!!' (en dat op een volume wat echt een beetje overdreven was gezien de situatie). Maar het hielp en accuut lieten ze beiden m'n tas los! Ik heb hem opgepakt en ben al schreeuwend: 'You are CRAZY!' naar een brommertje gelopen iets verderop. Achterop de brommer zat ik helemaal te shaken, maar was ook wel trots op waar ik kennelijk toe in staat ben onder druk :).

Had een leuk hotel geboekt, met warme douche, want m'n haar moest echt weer eens gewassen worden. Na een douche helemaal fris en fruitig een tuktuk genomen naar restaurant Friends. Ik wilde hier perse heen, omdat ik had gelezen dat ze straatkinderen & kindprostituees opvangen en een opleiding in de horeca geven. Alle personeelsleden waren de meest vriendelijke mensen die ik in heel Azie ontmoet heb & het eten was zelfs nog beter! Na de lunch in de stad rondgewandeld. Hele rare stad, kan het niet goed uitleggen, maar vond het er oh zo boeiend! Rond 20.00 uur weer naar het hotel om Sarah te ontvangen en samen wat te eten. Tot in de late uurtjes met twee Duitsers reiservaringen en andere spannende verhalen uitgewisseld. Altijd een genot, andermans leed!

De volgende dag was het tijd voor zware kost: het Tuol Sleng Museum & de Killing Fields. Eerst naar het musuem gegaan, waar in de jaren '70 en '80 ongeveer 20.000 mensen gevangen werden gehouden door de Khmer Rouge. Het gebouw was vroeger een school geweest en nu zag het er eigenlijk weer net zo vredig uit. Maar als je de cellen van 1 bij 1,5 meter binnenliep dan zag je het bloed nog op de muren zitten. In de klaslokalen werd nog meer duidelijk dat er daar echt vreselijke dingen waren gebeurd. Martelingen waar je je liever geen beeld bij vormt, maar waar de Khmer Rouge vol trots foto's van heeft gemaakt, zodat je alles precies kon zien. Ook hangen er foto's van alle mensen (en heel veel kinderen) die daar ooit gevangen hebben gezeten. Nadat ze genoeg gemarteld & uitgehoord waren, werden ze naar de Killing Fields, iets buiten Phnom Penh, gedeporteerd & daar zagen wij later die dag alle massagraven waar bijna alle 20.000 mensen begraven waren. Inmiddels zijn ze allemaal geleegd en waardig begraven. Het is moeilijk voor te stellen wat zich daar heeft afgespeeld, omdat de omgeving werkelijk prachtig is. Buiten de hekken (en trouwens overal in de stad) wordt je echter geconfronteerd met mensen met ontbrekende ledematen die de hel kennelijk overleefd hebben.

Om onze dag iets luchtiger te eindigen zijn we toetjes gaan eten op de Russische markt; wat zoetigheid toch met het humeur van vrouwen doet... En daarna alsnog uiteten gegaan bij het zuster restaurant van Friends. Zelfde principe, alleen zowaar nog beter! Na al dat comfort food wilden we perse naar ons hotel teruglopen. We verdwaalden alleen gigantisch (dank voor de beleefdheid mensen, waarom zeggen jullie nou nooit eens gewoon dat je GEEN IDEE hebt!) en na een uur hebben we toch maar een tuktuk genomen. In bed lekker filmpjes gekeken, want ja we hadden een tv en zelfs een aantal buitenlandse zenders! De volgende ochtend vertrok ik naar Kampot en Sarah naar Sihanoukville.

P.s. Geen foto's dit keer, ga lekker op het strand liggen en niet een uur wachten op het downloaden, sorry!